Od miesięcy moja teściowa, Marta, pojawia się u nas codziennie, nie pytając o zgodę. Moja żona, Sandra, coraz bardziej zamyka się w sobie, a ja – na urlopie tacierzyńskim – czuję się jak intruz we własnym domu. W końcu dochodzi do wybuchu, który zmienia wszystko.
Celý život jsem obětovala synovi, protože jsem sama vyrůstala bez lásky. Teď mě ale vlastní dítě odstrkuje a já nevím, kde jsem udělala chybu. Bolí mě, že mě snacha nechce v rodině a syn se mě nezastane.
Vieną vakarą žmona man pasakė, kad mane palieka dėl kito. Tai buvo skaudžiausia akimirka mano gyvenime, bet būtent tada pradėjau iš naujo pažinti save. Dabar suprantu, kad kartais didžiausi praradimai atveria duris į tikrą laimę.
Od lat każda okazja kończyła się łzami i rozczarowaniem – cokolwiek podarowałam synowej, spotykało się z chłodnym przyjęciem. W końcu nie wytrzymałam i postanowiłam powiedzieć dość, co doprowadziło do szczerej rozmowy i zmiany naszych relacji. Dziś wiem, że czasem trzeba przestać dawać, by wreszcie zacząć rozumieć.
Nikdy nezapomenu na den, kdy mi máma oznámila, že nesmí přijít můj snoubenec do našeho bytu. Vždycky jsem pro ni byla ochotná udělat cokoliv, protože jsme spolu prošly peklem. Ale teď nevím, jestli mám právo žít svůj život podle sebe, nebo jestli jí dlužím všechno.
Viskas prasidėjo nuo vieno skambučio – mano sesuo prašėsi su vaikais apsistoti mano bute Vilniuje. Iš pradžių norėjau padėti, bet netrukus mūsų santykiai ėmė byrėti dėl nesilaikomų taisyklių ir nuolatinio chaoso. Galiausiai priėmiau sunkiausią sprendimą gyvenime – išprašiau juos iš savo namų, bet ar tikrai pasielgiau teisingai?
Noc po pogrzebie mojego męża była początkiem końca starego życia. Musiałam zmierzyć się z własnym bólem i samotnością, a także podjąć decyzję, która złamała mi serce – poprosić córki, by wyprowadziły się z domu. Ta historia to zapis mojej walki o siebie, o rodzinę i o to, co znaczy być matką, gdy świat wali się w gruzy.
Můj muž Petr mě po patnácti letech manželství opustil a odjel za prací do Německa. Zatímco já bojovala s každodenními starostmi a výchovou našich dětí, on si užíval nový život. Když se po roce vrátil, musela jsem se rozhodnout, jestli mu dokážu odpustit a jestli má smysl začínat znovu.
Jau antrą naktį iš eilės sapnuoju savo anytą – ir tai tampa tikru košmaru. Mano vyras, Dainius, vis dažniau slapta lankosi pas savo mamą, kad galėtų valgyti jos gamintą maistą, tarsi ieškotų paguodos pas kitą moterį. Jaučiuosi nesuprasta, vieniša ir pradedu abejoti, ar mano pavydas yra pagrįstas, ar tai tik mano baimės ir nesaugumas.
Nikdy bych nevěřil, že jedna dovolená u moře s tchyní mě přivede až k rozvodu. Všechno, co jsem v sobě dusil, vyplulo na povrch a já musel čelit pravdě o našem manželství. Teď se ptám sám sebe, jestli jsem měl odejít dřív, nebo jestli jsem měl bojovat víc.
Mam na imię Michał i od czterdziestu lat mieszkam z mamą w naszym małym mieszkaniu na warszawskim Bródnie. Każdy dzień to walka o oddech, o własne zdanie, o prawo do bycia dorosłym. Ta historia to zapis mojej drogi przez lęk, poczucie winy i nadzieję na wolność.
Mano žmona Rasa, su kuria kartu pragyvenome daugiau nei tris dešimtmečius, pastaruoju metu tapo visai kitokia. Ji nuolat lenda pas vaikus, siūlo jiems pagalbą, o namuose vis dažniau jaučiuosi tarsi svetimas. Kartais nežinau, ar man verkti, ar juoktis iš šios situacijos – gal tai tiesiog vidurio amžiaus krizė, o gal kažkas daugiau?
