Jmenuji se Karel a po třiceti letech manželství sleduji, jak se moje žena Jana mění před očima. Její touha pomáhat našim dospělým dětem a zasahovat do jejich životů rozbouřila naši rodinu i mé vlastní emoce. Nevím, jestli mám plakat, nebo se smát – a ptám se, kde je hranice mezi péčí a vměšováním.
Vos išėjau iš bažnyčios kaip žmona, mama man pasakė, kad ji skiriasi su tėčiu ir pati gyvens bute, kurį mums buvo pažadėjusi. Jaučiausi išduota ir sutrikusi, nes visus planus kūrėme remdamiesi jos pažadu. Dabar turiu rinktis tarp šeimos ramybės ir savo svajonių – ar galima atleisti mamai už tokį sprendimą?
Ještě před svatbou mi máma slíbila, že s manželem dostaneme byt po babičce. Po svatbě ale všechno změnila – oznámila mi rozvod s tátou a že si byt nechá pro sebe. Cítím se zrazená a nevím, jak mám mámě odpustit, když zničila naše plány i rodinu.
Mano gyvenimas apsivertė aukštyn kojomis, kai vyras paliko mane su dvejų metų sūnumi. Dabar, po daugelio metų, kai sūnus sukūrė savo šeimą, mūsų santykiai vėl atsidūrė ant bedugnės krašto – tik šįkart dėl mano pastabos jo žmonai. Ar tikrai motina turi kentėti ir tylėti, kai mato, kad jos vaikas eina klaidingu keliu?
Můj život se změnil, když mě manžel opustil a já zůstala sama s malým synem. Roky jsem obětovala vše pro Pavla, ale když si našel ženu, všechno se obrátilo proti mně. Stačilo jedno slovo a rodina se rozpadla – opravdu jsem tak špatná, nebo je chyba někde jinde?
W dniu 51. urodzin mojego taty usłyszałam słowa, które roztrzaskały naszą rodzinę na kawałki. Przez rok żyliśmy w zawieszeniu, próbując zrozumieć, co się stało i czy jeszcze możemy być razem. To opowieść o bólu, nadziei i pytaniu, czy szczęście jednego człowieka może być warte cierpienia innych.
Niekada negalvojau, kad būdama penkiasdešimt dvejų metų tapsiu apkalbų objektu savo pačios šeimoje. Mano vyras paliko mane, kai mūsų dukrai buvo vos dveji, o dabar, po penkiolikos metų, ji pati mane kaltina dėl visko. Ši istorija – apie motinos širdį, kurią skaudina ne tik praeities žaizdos, bet ir dabarties neteisybė.
Nikdy bych nevěřila, že mě vlastní dcera jednou označí za zlodějku. Celý život jsem dřela, abych jí zajistila lepší budoucnost, a teď jsem pro ni jen někdo, kdo jí všechno vzal. Bolí to víc než rozvod, víc než samota – bolí to jako zrada od nejbližšího člověka.
Aš, Rūta, su vyru dešimt metų mokėjome paskolą už vieno kambario butą, kad anyta galėtų išsikraustyti. Kai pagaliau atėjo ta diena, ji pasakė, kad nenori išeiti. Ši istorija apie tai, kaip šeimos pažadai ir pasitikėjimas gali subyrėti akimirksniu.
Deset let jsme s manželem spláceli malý byt, abychom mohli žít sami. Tchyně nám slíbila, že se odstěhuje, ale teď si to rozmyslela. Jsem zoufalá a nevím, co dál.
Mano anūkė Liepa nyksta akyse, o aš, jos močiutė, jaučiuosi bejėgė. Mano dukra Rasa myli tik jaunesniąją dukrą, o Liepą stumia į šalį. Ši istorija – apie meilės stoką šeimoje, skausmą ir bandymą išgelbėti vaiką nuo dvasinio žlugimo.
Jmenuji se Milena a sleduji, jak moje vnučka Anička den ode dne chřadne, zatímco její matka, moje vlastní dcera Laura, ji přehlíží a upřednostňuje mladší dceru. Srdce mi krvácí, když vidím, jak se mezi nimi prohlubuje propast nenávisti a nepochopení. Přemýšlím, jestli mám zasáhnout a vzít Aničku k sobě, nebo jestli tím všechno ještě zhorším.
